Początkowo nazwa miasta została przemianowana na Lwów, jednak ze względu na naciski ze strony Brytyjczyków, aby nie drażnić Sowietów, zmieniono ją na Maczków na cześć dowódcy 1. Dywizji Pancernej generała Stanisława Maczka. Ulice otrzymały polskie nazwy, takie jak: Armii Krajowej, 1 Dywizji Pancernej, Legionów, Jagiellońska, Zygmuntowska, Lwowska, Łyczakowska, Wileńska, Aleje Ujazdowskie, Polna, Ogrodowa, Artyleryjska, Kopernika, Mickiewicza, Akademicka, Most Baileya. Pieczęć miejska przedstawiała tarczę herbową z kwiatem maku, nad którą umieszczono hełm i skrzydło husarskie jako znak 1. Dywizji Pancernej.

 

Od podstaw stworzono administrację, zorganizowano szkolnictwo, a życie społeczne i kulturalne bujnie się rozwijało. Przez miasto przewinęły się tysiące Polaków. Niektórzy zostali tu na krótko, inni na dłużej. Wspólnie cieszyli się z odzyskanej wolności, radzili sobie z niełatwą powojenną rzeczywistością i zastanawiali się nad swoją przyszłością.

 

W czerwcu 1945 roku mieszkało w Maczkowie ok. 5 tys. Polaków. W większości byli to ludzie młodzi zwolnieni z obozów koncentracyjnych i jenieckich (w tej grupie znaleźli się także uczestnicy Powstania Warszawskiego, m.in. ponad 1700 młodych kobiet zwolnionych z obozu Stalag VI C w Oberlangen). Po latach przebywania w więzieniach, pracy przymusowej i wojennej tułaczki chcieli rozpocząć w miarę normalne życie. Młodość rządziła się też swymi prawami. Część z nich wkrótce zawarła małżeństwa, na świat zaczęły przychodzić dzieci. W Maczkowie w latach 1945-1948 odnotowano 289 ślubów, urodziło się 497 dzieci. Odbyło się także 101 pogrzebów.