Pierwsze doświadczenie bojowe Vince’a miało miejsce podczas bitwy o Ardeny. Chociaż 19-latek nie był w stanie zapewnić prowizorycznym punktom pomocy tego, czego desperacko potrzebowali, tj. zaopatrzenia i personelu medycznego – wiedział, że może przynieść pocieszenie rannym i przygnębionym. Towarzysze nigdy nie zapomnieli żywej, niezwykłej osobowości Vince’a ani jego niestrudzonych wysiłków, by podnieść ich na duchu, nawet jeśli wiązało się to z narażeniem własnego bezpieczeństwa.

Poniżej jedna z historii opisana w książce ze wspomnieniami Vinca Speranzy.

… Kiedy mój przyjaciel Joe Willis został ranny, udałem się do kwatery głównej, aby go odnaleźć. Znalazłam go na podłodze kościoła, owiniętego kocem i czymś, co wyglądało jak zasłona z jednego z domów.

– Hej, Joe, jak się masz?

– Ach, to nic takiego, tylko kilka małych odłamków w moich nogach. Wyjdę stąd za dzień lub dwa.

– Och, to świetnie, Joe, trochę się martwiłem. Ale, muszę już wracać, Joe, czy mogę coś dla ciebie zrobić, zanim wyjdę?

– Tak, idź znaleźć mi coś do picia.

– Joe, gdzie do diabła mam znaleźć ci coś do picia, jesteśmy otoczeni i odcięci: nie ma tu żadnych zapasów.

– Zajrzyj do jednej z tawern.

– Joe, wszystkie tawerny są zbombardowane — powiedziałem.

– Idź i zobacz mimo wszystko.

– Dobrze, ale nie zdziw się, jeśli nie wrócę.

Wyszedłem z kościoła i poszedłem ulicą. Po prawej stronie znajdowała się zbombardowana tawerna. Wszedłem; wszędzie było potłuczone szkło i roztrzaskane meble. Niedobrze. Poszedłem dalej w dół ulicy do innej tawerny. Tam też były tylko resztki baru i doznałem szoku, kiedy pociągnąłem za uchwyt, a wypłynęło piwo. Rozejrzałem się wokół, ale nie znalazłem żadnych pojemników. Zdjąłem swój hełm, którego używałem w okopie, gdy nie mogłem wyjść do latryny, rozdmuchałem w nim trochę śniegu i napełniłem go piwem. Wróciłem do kościoła.

– Hej Joe, mam trochę piwa — powiedziałem.

– Cholera, daj mi tego trochę — odpowiedział.

Joe usiadł, a ja przyłożyłem hełm do jego ust.

– Hej, daj mi też trochę (zawołał ktoś z drugiej strony).

– Ja też chcę, daj mi trochę (inny głos)

Po chwili mój hełm był pusty

– Skończyło się.

– Idź po więcej.

Posłusznie wyszedłem z kościoła i wróciłem do tawerny. Napełniłem hełm i ruszyłem z powrotem do kościoła. Kiedy dotarłem do kościoła, w drzwiach z założonymi rękami stał chirurg pułkowy, major.

– Co ty, do cholery, robisz, żołnierzu?

– Err, ah… Udzielam pomocy i pocieszenia rannym, sir?

– Głupku, nie wiesz, że mam tam przypadki urazów klatki piersiowej i żołądka, chcesz ich zabić tym piwem? Wynoś się stąd, zanim cię zastrzelę.

– Tak jest, sir!

– I zakładaj ten hełm.

-Tak jest, sir!

Zarzuciłem hełm na głowę, cały się zalałem piwem i biegłem jak diabli, nim major zmieni zdanie…

(tłumaczenie własne fragmentu z książki „Nuts!” Vincent J. Speranza)