Las ten stanowił nieznany i nieprzystępny teren, a jego obrońców łatwo było ukryć. Choć te posępne gęste lasy, niewielkie wzniesienia i głębokie wąwozy nie miały wyraźnego znaczenia strategicznego, ale naturalny krajobraz stanowił doskonałą pułapkę. Niemcy obsadzili zarośla bunkrami, gniazdami karabinów maszynowych, drutami kolczastymi i polami minowymi, a lasy były trudne do spenetrowania zarówno pieszo, jak i pojazdami. Ulewne opady deszczu, a następnie śnieg spotęgowały ogromne problemy dla amerykańskich żołnierzy, którzy ponieśli w tych lasach bardzo ciężkie straty. Szczególnie podczas zaciętej konfrontacji z 2 listopada 1944 r. „Allerseelen Slacht/Bitwa Zaduszna” w walkach o wioskę Schmidt. Podczas której amerykańska 28. Dywizja Piechoty przydzieliła trzy pułki do natarcia na wioskę.

Drugiego dnia 1 Pułkowi udało się dotrzeć do wiejskiego kościoła, a pozostałe dwa pułki walczyły w gęstym lesie ponosząc znaczne straty. Jeepy i czołgi ugrzęzły w błocie, bataliony się pogubiły i pod ostrzałem uciekły do Vossenack. Trasy zaopatrzenia były odcinane, odzyskiwane, ponownie odcinane i ponownie odzyskiwane. Amerykańskie jednostki w Schmidt znalazły się następnie pod ostrzałem artyleryjskim niemieckiej 89. Dywizji Piechoty i 272. Dywizji Grenadierów Ludowych, podczas gdy amerykańskie czołgi wysłane jako wsparcie zostały unieruchomione przez teren w wąskich wąwozach. Walki toczyły się dzień i noc, a wielu żołnierzy było na skraju wyczerpania. Po 5 dniach panował totalny chaos i generał Hodges nakazał całkowite wycofanie się.