Udział w niej wzięła 1 Warszawska Brygada Pancerna im. Bohaterów Westerplatte uzbrojonych w czołgi T-34.

Na początku sierpnia 1944 radziecka 8. Armia Gwardii uchwyciła przyczółek na lewym brzegu Wisły nazwany warecko-magnuszewskim. Celem wzmocnienia jego obrony przed kontratakami niemieckimi, z rejonu Dęblin–Puławy wycofano jednostki 1 Armii Wojska Polskiego. Przyczółek był o tyle ważny, że miał umożliwić dalszą operację w głąb Polski, dlatego armia radziecka dostała rozkaz, by utrzymać go za wszelką cenę.

3 sierpnia żołnierze 4 Korpusu Gwardii (101 pułk 35 Dywizji Gwardii) zdobyli Studzianki i podeszli pod Głowaczów. Niemcy rzucili ściągniętą spod Wołomina Dywizję Pancerną „Herman Göring”. Czołgi 1. Brygady

Pancernej pojawiły się na polu walki 9 sierpnia, a 11 doszło do ciężkich walk, w trakcie których ostatecznie zdobyto Studzianki. 14 sierpnia niemieckie siły znalazły się w okrążeniu, a dzień później zostały ostatecznie rozbite.

1. Polska Brygada Pancerna straciła w walkach 18 czołgów, Niemcy 40. Na cześć tego wydarzenia w 1969 r. do nazwy wsi dodano człon Pancerne oraz stawiając pomnik ku pamięci poległych w bitwie żołnierzy.